A Poetic Dialog

Saman Sarısı by Nâzım Hikmet Ran

[...]

Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin?

İşin kolayına kaçmadan ama,

Gül yanaklı bebesini emziren melek yüzlü anneciğin resmini değil,

Ne de ak örtüde elmaların,

Ne de akvaryumda su kabarcıklarının arasında dolanan kırmızı balığınkini.

Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin?

[...]

Straw Blond (*)

[...]

Can you paint the picture of happiness, Abidin?

But without taking the easy way,

Not the picture of an angelic mother nursing her rosy-cheeked baby,

Nor of apples on top of a white cloth,

Nor of a red fish darting through water bubbles in an aquarium.

Can you paint the picture of happiness, Abidin?

[...]

Mutluluğun Resmi by Abidin Dino

Kokusu buram buram tüten

Limanda simit satan çocuklar

Martıların telaşı bambaşka

İşçiler gözler yolunu.

İnebilseydin o vapurdan

Ayağında Varna’nın tozu

Yüreğinde ince bir sızı.

Mavi gözlerinde yanıp tutuşan

hasretle kucaklaşabilseydim

seninle, bir daha.

Davullar çalsa, zurnalar söyleseydi

Bağrımıza bassaydık seni Nâzım,

Yapardım mutluluğun resmini

Başında delikanlı şapkan,

kolların sıvalı, kavgaya hazır

Bahriyeli adımlarla düşüp yola

Gidebilseydik Meserret Kahvesine,

İlk karşılaştığımız yere

Ve bir acı kahvemi içseydin.

Anlatsaydık

o günlerden, geçmişten, gelecekten,

Ne günler biterdi,

Ne geceler...

Dinerdi tüm acılar seninle

Bir düş olurdu ayrılığımız, anılarda kalan.

Ve dolaşsaydık Türkiye’yi

bir baştan bir başa.

Yattığımız yerler müze olmuş,

Sürgün şehirler cennet.

İşte o zaman Nâzım,

Yapardım mutluluğun resmini

Buna da ne tuval yeterdi; ne boya...

A Picture of Happiness (*)

At the harbor, kids are selling freshly baked simits

The seagulls are anxiously fussy today

The dockworkers are looking out for you.

If only you stepped down from the next steamboat

With Varna’s dust on your boots

And a little ache in your heart.

If I could embrace you, once again,

With that burning longing

In your blue eyes.

If davuls played and zurnas spoke

If we could hold you on our bosoms, Nâzım,

I would paint the picture of happiness.

Wearing your boyhood hat

Sleeves rolled up, ready for a brawl,

If we could walk with sailor-steps

And go to Meserret Cafe,

Where we first met.

There, I would treat you to a bitter coffee.

If we could speak of those days,

The ones past, the ones in the future,

Neither days nor nights would be enough.

All pains would seize with you

Our separation would be only a dream,

Left in memories.

If we could wander through Turkey

From one end to the other

The places where we once stayed, now museums

The cities of our exile, now heaven.

Only then, Nâzım,

Would I paint the picture of happiness

Neither canvas nor paint would be enough, to do so.

(*) Translated into English by Aysel K. Basci

---

The English translations of these poems were first published in the May 2020 Edition of the Bosphorus Review of Books.